B14 คืนนั้นเป็นอีกครั้งที่รพินทร์นอนแล้วมีคนละเมอมาวุ่นวายกับเขา แต่คืนนี้ ด้วยคำที่ละเมอออกมาทำให้รพินทร์แน่ใจว่าสิ่งที่เขาคิดไว้ไม่น่ามีอะไรผิดพลาด รพินทร์ปลุกไชยยันต์ให้ตื่นขึ้นมาแบบเขิน ๆ เพราะรพินทร์บอกว่าเขารู้ว่ากำลังละเมออะไรอยู่ ไชยันต์เขิน นอนไม่หลับก็ เลยถามเรื่องมาเรียขึ้นมาว่าเคยเป็นเมียรพินทร์หรือเปล่า รพินทร์ตอบไปตามตรงว่าไม่เคย แต่เล่าเรื่องที่เกิดคืนนั้นให้ฟังด้วย ไชยันต์ชวนรพินทร์ปล้ำเมย์ รพินทร์ไม่เอาด้วย
เมื่อถึงยามของมาเรีย มาเรียไปคุยกับส่างปา และบอกว่าให้ไปด้วยกันอย่าคิดอะไรมาก มาเรียเห็นตาคำแอบฟังอยู่รู้ก็หาว่ารพินทร์ให้มาแอบฟัง ตาคำบอกว่าไม่ได้แอบฟังแต่มาถ่ายทุกข์ มาเรียให้ตาคำนวด เพราะตาคำอยากนวดมาเรีย สุดท้ายตาคำโดนมาเรียถีบออกมา พรานอื่น ๆ เห็นเหตุการณ์หัวเราะกันซะไม่มีดี หลังจากหลับไปนาน ดารินตื่นขึ้นมาและจะออกไปนอกค่าย มาเรียขวางไว้ไม่ให้ไป สองสาวต่อสู้กันจนคนอื่นตื่นมา และมาทราบภายหลังว่าดารินจะออกไปดูแงซาย และรู้ว่าถ้าขออนุญาตจะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไป รพินทร์ขอให้ออกไปดูตอนเช้า แต่พอเช้ามาปรากฎว่าแงซายอยู่ที่โคนต้นไม้ที่ดารินเห็นในความฝันจริง นอกจากเรื่องนี้ดารินฝันเรื่องนิทรานคร และสามารถเล่าให้ทุกคนฟังได้อย่างละเอียด ตั้งแต่บริวารในนิทรานครโดนสาป ไปขอความช่วยเหลือจากชาวคณะ จนถึงขุนพลวรมันต์ขอใช้ร่างแงซายขโมยแผนที่ เพื่อให้มั่นใจว่าคณะจะออกตามมาที่นิทรานครเพื่อปลดปล่อยพวกเขาให้พ้นเวร และบอกว่าตอนนี้คืนร่างแงซายให้แล้วที่ถ้ำที่ระเบิดเสือ ทุกคนหลอกคุยถ่วงเวลาให้เช้าเพื่อออกตามหาแงซายในตำแหน่งที่ดารินบอก และเจอจริง แต่นอกเหนือจากนั้นมีเสือสองตัวกำลังแย่งเป็นเจ้าของแงซายอีกด้วยเหมือนคนจะตายเพราะโดนแมงมุมดำกัด ดารินพยายามจะรักษา แต่รพินทร์เตือนว่ารู้แน่หรือยังว่าเป็นอะไร เกรงว่าจะให้ยาผิด และให้ตรวจดูสภาพร่างกายก่อน พอบุญคำเข้าไปตรวจเจอรอยเจาะ รู้ว่าเป็นแมงมุมดำ รพินทร์ บอกให้ดารินพยายามทำให้หัวใจแงซายเต้นไว้ และหามแงซายกลับที่พัก ในขณะที่ดารินไม่เข้าใจว่ารพินทร์ทำอะไรก็ด่าว่ารพินทร์ ร้อนถึงเชษฐาต้องมาเตือนสติน้องสาวให้ฟังรพินทร์ บุญคำมาถึงเห็นส่างปาสูบกัญชาทองไม่รู้ร้อนก็เตะเข้าให้ป้าบใหญ่ ที่นี้แทบจะเป็นศึกระหว่างสองสาวจ้าวนายส่างปากับบุญคำซะแล้ว เพราะบุญคำเองก็ร้อนใจ แต่รพินทร์ร้องบอกให้ส่างปาถอนพิษออก ระหว่างนั้นส่างปาไปจับหัวแม่ตีนแงซายและบอกว่าแงซายตายแล้ว ร้อนถึงตาคำด่าซะอีกชุด แต่ส่างปาบอกว่าตายได้ ส่างปาก็ทำให้ฟื้นได้ พร้อมกับออกไปหาตัวแมงมุมดำเพื่อนำมารีดพิษเป็นกระษัยกับแท่งยา ที่มีติดตัว และในที่สุดแงซายรอดชีวิตมาได้ ที่เหลือเป็นความรับผิดชอบของหมอดารินที่จะช่วยฟื้นฟูคนเจ็บให้กลับมามีแรงตามเดิม
คืนนั้นดารินไปขอโทษที่พูดไม่ดีกับรพินทร์ จนรพินทร์แทบจะคุกเข่ากอดดารินแต่ทำไม่ได้เพราะอยู่ต่อหน้าคนเยอะ พวกพรานไปหาอาหารกันบางส่วน มีส่วนที่เหลือยังไม่กลับมา ดารินถามหารพินทร์ก็ว่าเดี๋ยวก็กลับ แต่ปรากฎว่าคนที่หายไปนานวิ่งตาแหกกลับมาบอกว่าเจอช้างประหลาดมีงางอกออกจากปาก ตอนนั้นส่างปาหายไปในโขลงสัตว์ประหลาด มาเรียจะออกตามลูกน้องแต่ล๊อกตัวไว้ ทั้งหมดรีบตามไปช่วยสามารถสังหารช้างประหลาดได้ 4 ตัว และด้วยความสามารถของคะหยิ่นที่เลื้อยได้ สามารถเข้าไปช่วยส่างปาที่หลบเข้าไปอยู่รูมด แต่ออกมาไม่ได้ จนสำเร็จ คืนนั้นไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น รพินทร์ว่างก็นำลายแทงที่ได้คืนจากแงซายมาดู และวิตกว่าลายแทงระบุวันว่าต้องไปถึงเนินพระจันทร์ให้ทันขึ้นห้าค่ำเดือนสิบสอง ซึ่งปีเดียวจะมีแค่วันเดียว ต้องไปให้ทัน ถ้าไม่ทันอาจจะไปไม่ถึงขุมเพชรพระอุมา ซึ่งมีปฎิทินติดมาและมักจะบันทึกประจำวันไว้ตรวจสอบดูเห็นว่าเหลือเวลาอีก วันที่จะต้องไปให้ถึงเนินพระจันทร์ ซึ่งดารินพอจะแปลความได้ว่า ตามวันดังกล่าวพระอาทิตย์จะเป็นรูปเสี้ยว ซึ่งตอนนั้นน่าจะมองเห็นทางเดินที่จะนำไปตามแผนที่ มาเรียเห็นแผนที่แล้วเสนอว่าอาจมีปรากฎการณ์ธรรมชาติปรากฏเพราะว่าจะต้องเดินขึ้นที่สูงอาจเจอหิมะ นับเป็นการหารือ แสดงความเห็นเพื่ออ่านลายแทงร่วมกันของคณะ
คืนนี้ระหว่างที่รพินทร์อยู่เวร แงซายที่นอนพักมานานแล้วตื่นขึ้นมาคุยกับรพินทร์ คุยไปถึงทิศที่จะเดินทางและถามรพินทร์ว่าจะเดินทางไปถึงเนินพระจันทร์ทันวันห้าค่ำเดือนสิบสองหรือไม่ รพินทร์คิดว่าดารินไม่ควรบอกแผนการเดินทางให้แงซายรู้ละเอียดขนาดนี้เลย เพราะเขาเองไม่ไว้ใจแงซาย ในขณะที่แงซายเองบอกว่าถ้าไปไม่ทัน ต้องรอไปอีกปีถึงจะไปได้ แล้วก็เดินกลับไป รพินทร์หงุดหงิดใจอีกครั้ง แต่แล้วอดประหลาดใจไม่ได้ที่เห็นภาพ sketch เนินพระจันทร์ และเขาพระศิวะที่แงซายเขียนด้วยถ่านที่พื้น เช้าวันต่อมา หลังจากพักผ่อนกันได้อย่างเต็มที่ทุกคนทะยอยไปล้างหน้าล้างตากันอย่างอารมณ์ดี เว้นแต่รพินทร์ที่ล้างหน้าก่อนใครแล้ว พอมีเวลาก็ปิดปลาสเตอร์ยาตามแผลที่มีอยู่เกือบทั่วตัว ดารินเปรยกับเพื่อน ๆ ว่าวันนี้ดูพรานใหญ่แปลก ๆ แต่ไชยยันต์ มาเรียบอกว่าไม่มีอะไรหรอก เพราะเหตุการณ์ปกติดีก็เลยทำหน้าแบบนั้น ทุกคนขึ้นจากน้ำหมดยกเว้นมาเรียนั่งแช่เท้าเล่น พักใหญ่แงซายก็มาตาม มาเรียเพิ่งมีโอกาสมองแงซายตรง ๆ วันนี้ก็รู้สึกพอใจ คุยไปคุยมากับได้รายละเอียดชีวิตส่วนตัวของแงซายมากขนาดว่าจบ ป.ตรีจากมหาวิทยาลัยบอมเบย์ ด้านอักษรศาสตร์ และต้องกลับถิ่นเกิดตามที่พระธุดงค์ที่เคยเลี้ยงได้บอกเขาไว้ ทำให้เขามาหาทางไป แต่ครั้งแรกตามไปไม่ทัน ป่วยเสียก่อน พอทราบว่าครั้งนี้คณะของเชษฐาจะไปในจุดที่เขาต้องการไปก็มาสมัคร โดยไม่คิดว่าวิชาที่จบมาจะเป็นประโยชน์อะไรต่อตำแหน่งงานที่เขามาสมัคร ทำให้ไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้คณะนายจ้างทราบ และไม่ให้มาเรียบอกเรื่องนี้กับใคร เพราะจะไม่เกิดประโยชน์ซ้ำยังจะทำให้เกิดความหวาดระแวงอีก มาเรียไม่ติดใจอะไรแต่แปลกใจในชาติกำเนิดและประวัติการศึกษาของแงซายที่ยอมตัวมาเป็นลูกหาบ ขณะจะขึ้นจากน้ำมาเรียทำมารยาเหมือนจะล้มทำให้แงซายต้องเข้าช่วย แต่แงซายไหวตัวก่อนเลยบอกว่าส่างปากำลังมา มาเรียไม่อยากให้คนของตัวเห็นสิ่งไม่ดี มารู้ทีหลังว่าโดนหลอกก็ไม่ว่าไร
ดารินหาทางพูดดีกับรพินทร์ แต่รพินทร์อารมณ์ไม่ดีอยู่เรื่องที่เข้าใจผิดก็ต่อว่าดารินว่าไม่ควรบอกแผนการเดินทางละเอียดให้แงซายรู้ ขนาดพรานของเขา เขายังไม่บอกเลย แถมยังต่อว่าหาว่าผู้หญิงพอรู้เรื่องอะไรก็เก็บความลับไม่อยู่ แค่นี้เองดารินก็เลือดขึ้นหน้า ร้องกรีด ๆ จนทุกคนตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นพอพี่ชายมาก็ฟ้องว่ารพินทร์มาหาว่าเธอบอกแผนการเดินทางให้แงซายรู้โดยที่เธอไม่รู้เรื่องเลย และถามกันว่าทั่วแต่ก็ทราบว่าไม่มีใครบอกแงซายเลยแม้แต่มาเรีย เมย์เสนอว่าให้เรียกเจ้าตัวมาถามให้รู้เรื่อง พอแงซายก็งงว่าเกิดอะไรขึ้น ขณะเดียวกันเมย์ไปยุดารินให้ตบรพินทร์ ดารินมีแต่จะตบเมย์ซะมากที่ยุไม่เข้าเรื่อง เมื่อแงซายมาตลกขึ้นก่อนตอบว่า แงซายต้องตอบว่าพระธุดงค์มาเข้าฝันบอกว่า....แค่นั้นทุกคนก็หัวเราะครืน แม้แต่ดารินเพราะแงซายพูดแบบนี้มาตลอด รพินทร์รู้ตัวก็ขอโทษดาริน ว่าตัวเองเข้าใจผิด แงซายบอกว่าไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองฝันจะไปตรงกับแผนที่ เพราะทุกอย่างเขาพูดตามความฝันที่เห็น สุดท้ายดารินไล่ให้รพินทร์เข้าป่าไป เพราะพาลไม่ยอมรับว่าตัวเองผิด
เช้าวันนี้หลังจากมีเรื่องจุกจิกให้อารมณ์เสียกันไป พรานใหญ่ก็หลบหน้าเจ้านาย ไปสั่งงาน เตรียมการกับลูกน้อง แต่พอเดินเฉียดไปทางเมย์ที่ส่างปานวดคลึงอยู่ ก็โดนแซวว่าความรักชักไม่สดใส แต่เขาไม่สนใจแล้ว
ดารินกลับมาทบทวนว่าพูดว่ารพินทร์แรงเกินไป อยากไปขอโทษแต่เมินเสียเถอะกลัวรพินทร์จะได้ใจ จังหวะนั้นเองก็เห็นรพินทร์เดินหิ้วพวงปลามา อยากเข้าไปทัก แต่ทำเป็นเฉย เดินสวนไปเฉย ๆ แต่ปรากฏว่ารพินทร์จับข้อมือไว้ ดารินได้แต่ร้องว่าถือดีไงมาจับมือเธอ ตอนนั้นรพินทร์อารมณ์ดีแล้ว ล้อว่าหายเข้าป่าไปหาปลามาให้กิน น่าจะดีใจ ทั้งสองคนมีโอกาสอยู่ด้วยกันอีกครั้ง แต่ปลาพวงที่ขอมาจากแงซายก็โดนแงซายเอาคืนอย่างจะบอกว่าทำอะไรกันรู้นะ ดารินได้แต่เอ็นดูในการกระทำของแงซายไม่เห็นว่าเป็นเรื่องร้ายแรงอะไร แถมบอกว่ารพินทร์ต้องดูแลซซดี ๆ ไม่งั้นแงซายอาจไปฟ้องว่ารพินทร์จูบเจ้านายให้เชษฐากับฆ่าพรานเสียเมื่อไรก็ได้ บ่ายวันนั้นหลังจากพักผ่อนอารมณ์ดีกันแล้ว เชษฐาชวนรพินทร์ บอกว่าดารินกับอยากเห็นซากช้างโบราณที่ยิงไว้ ดารินแกล้งยั่วรพินทร์ขอให้แงซายไปด้วย ภาพที่ทุกคนเห็นน่าตกใจเพราะซากช้างโบราณที่ตาย โดนตัวอะไรไม่รู้ มากินเนื้อเสียเกือบหมด และเจ้าตัวที่มากินเนื้อก็ตัวสูงมากด้วย
บ่ายนั้นมาเรียชวนดารินหนีพวกผู้ชายไปอาบน้ำ พวกพรานเห็นก็บอกว่าควรตามไปเฝ้าระวังเกรงว่าจะเกิดเรื่อง เมย์ไม่รู้จะเล่นอะไรเบื่อ ๆ ก็แกล้งดาริน จนดารินต้องรีบขึ้นจากน้ำ แต่ระหว่างทางเจอบุญคำก็เลยสั่งบุญคำให้ไปอยู่เป็นเพื่อนดาริน เข้าทางตาเฒ่าพอดี เพราะชอบแอบดูนายแหม่มแก้ผ้าอาบน้ำอยู่แล้ว ส่วนรพินทร์กับแงซาย ยังหาทางตรวจพื้นที่เพราะเกรงว่าจะเป็นภัยใหญ่อีกครั้งหนึ่ง หลังจากแยกย้ายกันแล้วก็มาเจอบุญคำส่องกล้องดูมาเรียแก้ผ้าผึ่งแดดอยู่ ก็ได้แต่เตือน แต่ระหว่างนั้นเสือสองตัวย่องมาด้านหลังมาเรียโดยที่มาเรียไม่รู้ตัว สองคนช่วยกันสังหารเสือในขณะที่แงซายมาช่วยยิงเสือได้อีกตัว มาเรียตอนแรกก็ตกใจ แต่เพราะคำสั่งให้แต่งตัวให้เสร็จในสองนาที ที่มาเรียเห็นว่าแสดงอำนาจกับเธอ แลยแกล้งรพินทร์อีก กระโดดรัดคอ ตะโกนร้องภาษาพม่าว่าพรานใหญ่ปลุกปล้ำตัวเอง แถมร้องภาษาอังกฤษเรียกใครต่อใครว่าพรานใหญ่ตกมัน ปล้ำจะข่มขืนตัวเธอ อยากฆ่ามาเรีย ด่าไปก็สู้เสียงมาเรียไม่ได้ ได้แต่พูดอ่อย ๆ ว่าไม่น่าทำกับเขาแบบนี้เลย รพินทร์ไม่สนใครกลัวแต่ดารินจะมาเห็นเท่านั้น ขนาดตาคำยังงงว่าเกิดอะไรขึ้นทำไม มาถึงเป็นยังงั้น
มาเรียขอให้รพินทร์จูบเธอเท่านั้น ตอนรพินทร์จูบมาเรียที่ตัวเปลือยอยู่รัดรพินทร์ซะแน่นเลย แต่ตอนที่มาถึงนั้นมาเรียแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ส่วนตาคำงง จนรพินทร์บอกว่าเค้าโดนมาเรียปล้ำแล้วมารยาว่าโดนปล้ำต่างหาก บุญคำบอกว่าแหม่มอยากได้อะไร ยอมๆ ไปน่าจะจบเรื่องเหมือนกับที่แงซายก็บอกหลังเกิดเหตุการณ์ครั้งนี้ขึ้น รพินทร์ได้แต่คิดแต่สุดท้ายเขาคิดว่าเขาไม่เอาตัวไปเสี่ยงกับคนไม่ดี แต่สุดท้ายเขาคิดผิดจริง ๆ
