เพชรพระอุมา 10

B16 พรานใหญ่ฟื้นมาบนตักของดารินอีกครั้งพร้อมพรานคู่ใจ บุญเกิด เส่ย และจัน สองคนมีโอกาสใกล้ชิดทำความเข้าใจกันอีกครั้ง ตอนนี้ดารินต้องยอมรับกับรพินทร์ว่าเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นต้องทำทุกอย่างตรงข้ามกับที่ต้องการเพราะไม่อยากให้พี่ชาย และเพื่อนรู้ แต่ดูเหมือนเชษฐาจะรู้แล้ว รพินทร์บอกว่าอยากทำอะไรก็ทำไป แต่เขารักดารินอย่างเดียวก็พอแล้ว อีกกลุ่มไชยันต์ มาเรีย ตาคำ ไม่ทิ้งเชษฐา หลบอยู่อีกด้านที่ปลอดภัย แต่เชษฐาขอออกไปสังเกตการณ์ด้านนอก มาเรียตามออกไปและปรับความเข้าใจกันได้ในที่สุด มาเรียเห็นหางเจ้าสัตว์ร้ายก่อน แต่ระหว่างนั้นเจ้าส่างปากับใครอีกคนกำลังเดินมาเป็นเหยื่อของสัตว์ร้าย กู่ ตะโกนบอกเท่าไรก็ไม่ถอย เชษฐาตัดสินใจยิงหาง เท่านั้นหล่ะ เจ้าสัตว์ร้ายแผลงฤทธิ์อีกครั้ง ส่วนข้างฝ่ายรพินทร์ หลังจากดารินขอคำสัญญาว่าต่อไปนี้ทำให้อะไรขอให้บอกแผนการด้วย อีกอย่างให้ระวังตัวให้มากเพราะถ้ารพินทร์เป็นอะไรไป เธอคงหัวใจแหลกสลาย รพินทร์รับรู้อย่างมั่นใจว่าดารินรักเขา (อย่างน้อยก็ในขณะนั้น) รพินทร์ได้ยินเสียงปืนเตรียมเผ่นออกไป แต่ไม่ทันไรดารินยิงก่อนแล้ว ช่วงหลังนี่ดารินเรียกรพินทร์แล้วไม่เรียกพรานใหญ่ ไม่เรียกจอมพราน ไม่เรียกพรานไพรใจฉกาจ มีบางครั้งล้อเรียกไพรวัลย์ตามมาเรีย ที่รพินทร์ขอร้องไว้ไม่ให้เรียก ในขณะที่รพินทร์ก็ชอบล้อดารินเรียกคุณหญิงหมออยู่เรื่อย ยิงเร็ว ยิงแม่น รอบนี้ถูกเวลา ถูกที่ เพราะเป็นการยิงเข้าตาสัตว์ร้ายอย่างที่เตี๊ยมกันไว้แล้ว เจ้าเหี้ยโบราณที่โดนยิงตาสองนัดซ้อน กระเซอะกระเซิงหายไปอย่างมั่ว ๆ ทุกคนมารวมตัวกันโดยรพินทร์ให้ไชยันต์ตัดสินใจอพยพเชษฐาลงมาให้มีฟืนผิงไฟอุ่นแต่ไม่ค่อยปลอดภัย หรือจะขึ้นไปอยู่กับเชษฐาที่ปลอดภัยแต่จะหนาว แต่เพราะสัตว์ร้ายโดนยิงตาไปคืนนี้คงไม่มายุ่งแถวนี้อีก เป็นว่าตั้งค่ายพักกันอยู่ด้านล่าง แงซายเป็นคนเดียวที่หายไป ตาคำบอกว่าป่านนี้เข้าไปอยู่ในห้องยักษ์แล้ว แต่รพินทร์บอกว่าป่านนี้ไปนั่งกระดิกตีนอยู่ที่สัมภาระแล้ว จริงตามรพินทร์บอก ตอนนี้เหตุผลคือหมดสติไปเพ่งฟื้นมาเมื่อสักครู่ แงซายบอกว่าควรดีใจที่ไม่โดนรพินทร์อัด แต่สักวันไม่โดนเขาก็โดนเชษฐาอัดถ้าขืนยังเป็นแบบนี้ เชษฐาขาข้างเดิมซ้น รพินทร์บาดแผลมากสุด ดารินเลือดซิบ ๆ กับฟกช้ำ ดำเขียว ดารินให้ยานอนหลับเชษฐา กับรพินทร์ นายพรานมารู้ทีหลัง แต่เตือนว่าไม่ควรให้ยาเขา เพราะเขาจะไม่สามารถช่วยอะไรคณะนายจ้างได้ถ้าเกิดเหตุร้าย แต่ขอเดินออกไปนอกค่ายพัก ดารินไม่อยากให้ออกไปแต่ไม่ได้ว่าอะไรให้แงซายตามไปประกบ คืนนั้นไม่มีเหตุร้ายอะไร ไชยันต์หมายตาที่นอนของมาเรียอยู่แล้ว เลยไปขอนอนกอดมาเรียให้อุ่นเฉย ๆ ฮาแตกกันอีกรอบตอนเช้า เชษฐาตื่นมาซ้อมเดินก่อนเพื่อน เข่าแค่ตึง ๆ รพินทร์ตื่นสายสุด มีดารินอยู่ใกล้ ๆ คอยอรุณสวัสดิ์ยามเช้า ทักทาย เกาะแขนรพินทร์สนิทสนม วันนั้นไชยันต์แซวเรื่องเจ้ากุด เจ้าแหว่ง เจ้าเขาเกก และบอกว่าเชษฐาเป็นเจ้าเป๋ เลยโดนตอกกลับว่าระวังตัวเองจะเป็นเจ้าด้วนแล้วกัน ทุกคนฮาแตก มีมาเรีย ส่างปา กับคะหยิ่นเท่านั้นที่ไม่รู้เรื่องมาเรียพอรู้เรื่องเข้าก็บอกว่า โอ โน ไม่ได้นะไชยันต์ ไชยันต์เขินไปเท่านั้น ทบทวนการเดินทางกันพบว่าเหลืออีก 21 วันจะถึงวันที่รอคอย ตอนนี้แงซาย เป็นพรานนำทางแทนรพินทร์แล้ว ไชยันต์ถอยมาเดินปิดขบวนกับมาเรีย เลยรู้ความจริงว่าแงซายจบตรีจากบอมเบย์ด้านอักษรฯ แทบไม่เชื่อแต่ต้องเชื่อ ระหว่างทางแงซายร้องเพลงที่ว่าด้วยขอให้อาณาจักรลึกลับรอคอยการกลับไปของเขา ดารินเตือนรพินทร์ว่าระวังแงซายจะแกล้งพาเดินตามสั่ง ไม่ได้ให้พาไปหาแหล่งน้ำ ที่ทุกคนกำลังต้องการดารินไม่เหลือน้ำเพราะเธอดื่มน้ำมากกว่าใคร รพินทร์ไม่ค่อยดื่มเลยส่งให้และให้ดารินเก็บไว้ วันนี้มีเรื่องปวดหัวจี๊ดกันอีก เพราะคะหยิ่นคนที่มีจมูกไวต่อแหล่งน้ำไม่รู้ว่าทุกคนต้องการน้ำ ในขณะที่ส่างปามีว่านอมแก้กระหายน้ำ ตาคำรู้เข้าโดดเตะสามคน มีแงซายรอดจากการโดนเตะไปได้เพราะระวังต่ออยู่ อย่างไรก็ดีทุกคนยังเห็นว่ายังไงก็ควรหาน้ำไว้ดื่ม รพินทร์ให้แงซาย คะหยิ่น บุญคำไปหาน้ำให้ทุกคน มาเรียให้ส่างปาไปด้วยเพราะเห็นว่าเอาเปรียบคนอื่น มีว่านและอมไว้ไม่บอกใคร หายไปพักใหญ่ วิ่งตาแหกกลับมาเพราะเจอเจ้าสัตว์ยักษ์รออยู่ที่แอ่งน้ำ แงซายบอกว่าดีที่ตามบอดข้างนึงไม่งั้นพวกเขาไม่รอดกลับมา รพินทร์นำคณะไปสังหาร รอบนี้ไม่รู้มาเรียคิดไง แต่แยกกลุ่ม รพินทร์เรียกให้กลับก็ไม่ยอมมา มาเรียคิดว่าชีวิตเธอไม่มีอะไรต้องห่วง แลกกับการยิงตาอีกข้างของสัตว์ยักษ์เพื่อให้ทุกคนปลอดภัย รพินทร์ทิ้งไม่ได้เลยต้องตามมาเรียไป สองคนเสียท่าเกือบโดนเจ้าสัตว์ยักษ์เล่นงาน แต่แผ่นดินไหวอย่างที่ไม่มีใครคาดการณ์มาก่อน มาเรียไปติดซอกถ้ำอยู่กับรพินทร์ รพินทร์พูดจนมาเรียสำนึกเสียใจในการกระทำของตัวเองมากขึ้น แต่คาดไม่ถึงรรคิดว่าเขาไม่ได้ให้สัจจะกับใคร และไม่รู้สึกว่าจะมีมโนธรรมไปเพื่ออะไร ในเมื่อเขาเคยคิดอย่างได้กับมาเรียมานานแต่เวลา โอกาสไม่อำนวย ตอนนี้เขาเกิดอยากขึ้นมา มาเรียตอบรับด้วยความเต็มใจ เช้าวันต่อมาแงซายให้ข้อคิดว่าขนาดนายใหญ่ขาไม่ดียังรอดชีวิตได้ ทำไมรพินทร์จะไม่รอด สองคนที่ถูกกล่าวถึงตื่นขึ้นมาก็มาตกลงกันต่อ มาเรียขอให้เก็บเป็นความลับไม่ให้บอกใคร แต่รพินทร์บอกว่าถ้าไชยันต์ถามก็จะบอก มาเรียเลยบอกว่างั้นแลกกันถ้าไชยันต์รู้ ดารินก็รู้ด้วย รพินทร์พาไต่ไปตามปล่องที่เขาสังเกตเห็นตอนที่ตื่นมา ไต่ยังไม่ทันไรได้ยินเสียงปืน เพราะอีกกลุ่มเจอครุฑยักษ์ ไปคาบสัมภาระบางอย่างของคณะมาคิดว่าเป็นอาหาร ในขณะที่รพินทร์ไต่ปล่องภูเขาขึ้นมาเจอรังครุฑ แถมมีเลือดหยดลงมาโดนสองคนที่กำลังไต่อีก แต่ดีใจที่ไม่ใช่เลือดคน ตัวหนึ่งบินออกไปอีกตัวยังอยู่ใกล้สองตัวลูกที่เป็นลูกนกตัวเท่าโอ่ง เพื่อให้ขึ้นปากปล่องที่นกทำรังอยู่รพินทร์ต้องยิงนกทิ้ง กับมาเรียคนละตัว แต่ก่อนที่นกตัวดีจะฆ่าเขา ไรเฟิลของแงซายก็สังหารเจ้าครุฑซะก่อน ทุกคนเจอกันอีกครั้งมีลูกนกตัวเท่าโอ่งสองตัวย่างอย่างหอม และมีฟืนที่เป็นรังนกมากพอสำหรับใช้งานเป็นอาทิตย์ ทุกคนมีความสุข มีแต่รพินทร์ที่ไม่ยอดสบตาดารินเพราะเรียกว่าเป็นบาปทางใจ ขนาดจะไปเอายายังให้แงซายไปขอ แต่ดารินไม่ยอมให้แต่ในที่สุดก็ต้องลงมาดู เห็นรพินทร์ทายา แปะแผลง่วนอยู่ ดารินบอกว่าผู้หญิงเขายังไม่แสดงพิรุธอะไรทำไมผู้ชายต้องหลบหน้า ดารินไม่ว่าอะไรแต่อย่าให้เกิดขึ้นอีก และก็แยกย้ายกันไปอย่างเข้าใจกัน ในขณะที่ไชยันต์ก็ถามเมย์ แต่เมย์ปฎิเสธ และขอร้องให้เขาเลิกถามซะที อีกอย่างเมย์กำลังอารมณ์ไม่ดีเพราะพวกพรานแซวกันจนได้เรื่อง ตาคำขนาดเซ ล้มไปตะปบของดีเมย์ เมย์จะไม่โกรธได้ไง ระหว่างการพักแรมที่นึง ส่างปาที่จะไปปลดทุกข์เห็นตัวหนังสืออ่านไม่ออกเขียนไว้ เลยมาตามชาวคณะไปดูเห็นเป็นข้อความที่อนุชาเขียนไว้ กำลังใจในการตามหาคนหายของคณะนายจ้างเพิ่มขึ้น ที่นี่ถึงช่องเขาขาดแล้ว เจ้าแร้งไก่งวงยังบินวนอยู่